Εδώ και κάποιες μέρες έχω χάσει τα γυαλιά ηλίου που είχα εδώ και χρόνια, τα κλασσικά, μάυρα, σκούρα γυαλιά. Απλά τα φόραγες και κόβανε τον ήλιο, απλά και ξεκάθαρα, χωρίς άλλες αξιώσεις και ψευδαισθήσεις. Αναγκάστηκα λοιπόν βιαστικά να αγοράσω ένα ζευγάρι από εκεί να που κρέμονται έξω από τα τουριστάδικα, απλά για να μην μου ανοίξουν τρύπες στα μάτια από τον ήλιο και κράμπες στο πλάι των ματιών από τον συνεχόμενο μισόκλειστο βλέμμα.
Είναι το πιο άσχημο ζευγάρι που έχω φορέσει. Βγαλμένα από rave party του ’90, το χαρακτηριστικό βλέμα της μύγας, ευτυχώς χωρίς καθρέφτη, θα μπορούσα να είμαι ο καλύτερος κάγκουρας που έχει δει η ευγενής κλάση των κάγκουρων. Έχουν όμως ένα αναπάντεχο αβαντάζ που μόλις είδα μέσα από αυτά, όπως λένε, τα είδα όλα. Οι κόκκινοι, ζεστοί φακοί τους.
Τα φοράς και όλα αποκτούν μια γλυκιά, ζεστή θαλπωρή, μια ψεύτικη χαρά σαν τα φίλτρα του ινσταγκραμ, ενα τσικ πάνω το κοντράστ, εν τσικ το σατουρέισον, τσίμπα λίγο και τη ζεστάδα να τα βλέπουμε όλα όμορφα. Ο ουρανός γίνεται λίγο πιο μπλε, η πρασινωπή θάλασσα το ίδιο και αυτή η θαμπάδα του καταμεσήμερου που τα ισωπεδώνει όλα μετατρέπεται σε μια καυτή κοκκινοπορτοκαλί λαίλαπα, έτοιμη να σε κάψει αλλά να μη θες να σωθείς (όχι άλλο σώσιμο). Ακόμα και οι άνθρωποι, ροδαλοί και αναψοκοκκινισμένοι, μια έξτρα ζωντάνια σαν να βγαίνει από μέσα, σαν ηλιοκαμμένοι από μήνες συνεχόμενους σε παραλίες μονίμως ανέφελες (αλλά ποτέ ανώφελες).
Όλα αυτά μέχρι να κάνω το λάθος και να τα βγάλω. Επιστροφή στο χλωμή, κιτρινωπή πραγματικότητα. Ειλικρινά, τις πρώτες φορές που έτυχε να τα φοράω αρκετή ώρα και μετά για κάποιο λόγο τα έβγαζα, ένιωθα τη μεγαλύτερη ξενέρα. Δε μπορώ να μας βλέπω δηλαδή, πως είμαστε έτσι.
Έχω εθιστεί λίγο στα καινούρια κόκκινα μου γυαλιά (όχι, δεν είναι ευφημισμός από αυτούς που λέμε για όσους βλέπουν με συγκεκριμένο αριστερό πρόσημο τα πράγματα). Μάλλον δεν θα τα ξαναβγάλω ποτέ, σε πείσμα της μουντάδας και της κιτρινίλας. Θα επιμένω στο ψεύτικο, ξέροντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι είναι ψεύτικο αλλά με την ελπίδα πως μια μέρα θα βρεθεί ένας τρόπος να ζήσουμε μόνιμα μέσα σε αυτό το ωραίο φίλτρο, πως μια μέρα θα τα βάλω κάτω και θα τα πατήσω με όλη μου τη δύναμη.
Ας κινούμαστε όλοι προς αυτό το σκοπό, κι ας είναι ο κόσμος κίτρινος και άσχημος. Εμείς θα τον βλέπουμε όμορφο και αναψοκοκκινισμένο, μέχρι να γίνει.
(Αναπόφευκτα, το τραγούδι)
Marionettes Inc. 
Leave a comment