Αντ’αυτού, μάλλον προσπαθούμε απλά να μην μετατραπούμε οι ίδιοι σε androids, σε ανθρωποειδή με πολύ περιορισμένες ικανότητες, αντίθετα με τα εξελιγμένα μοντέλα που υποτίθεται ότι θα κατασκευάζαμε. Σε ατομικό επίπεδο ζούμε κυνηγώντας απλά την επιβίωση, πολλοί ίσως και το κέρδος, με αυτοκαταστροφικές τάσεις που μοιάζει σαν ένας κακός δημιουργός να μας προγραμμάτισε λάθος. Ο Roy, το εξελιγμένο ανδροειδές της τανίας, φαίνεται να έχει πιο σύνθετα και έντονα συναισθήματα από εμάς που, αν και υποτίθεται ότι είμαστε τόσο ανώτεροι από τις μηχανές, αναλωνόμαστε σε ανουσιότητες, διεκπεραιώνοντας μηχανικά σχεδόν τις μέρες που μας έχουν δοθεί, πολλές φορές παραμελώντας και παραγκωνίζοντας τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων και συναισθημάτων. Σε συλλογικό επίπεδο, κινούμαστε μέσα σε κοινωνίες που ρέπουν μέρα με τη μέρα προς τον κανιβαλισμό και την απανθρωπιά. Βλέπουμε κάθε μέρα το ρατσισμό να μεγαλώνει και να γιγαντώνεται γύρω μας, να επικρατεί το «ο θάνατός σου, η ζωή μου», κάτι που βέβαια μια στοιχειώδης τεχνητή νοημοσύνη ξέρει πως δεν οδηγεί πουθενά και που ακόμα και οι «χαζές» μηχανές ξέρουν ότι με τη συνεργασία και την αλληλεγγύη πας πιο μακριά και πιο σίγουρα.
Ο Philip K. Dick έγραψε το 1968 το βιβλίο επιστημονικής φαντασίας με τον ευφάνταστο τίτλο «Do androids dream of electric sheep», αν δηλαδή οι μηχανοποιημένοι άνθρωποι ονειρεύονται ηλεκτρικά προβατάκια. Πάνω σε αυτό το βιβλίο βασίστηκε το Blade Runner του Ridley Scott το 1982. Εμείς τελικά είμαστε άνθρωποι ή μηχανές; Είμαστε αυτό το υπεργαμάτο είδος που βαυκαλιζόμαστε και πιστεύουμε τους εαυτούς μας ανώτερους όλων ή απλά έχουμε καταλάβει τον πλανήτη σαν ένας κακός και επίμονος ιός;
Εμείς ονειρευόμαστε τελικά;
Marionettes Inc. 
Leave a comment